Natural Snow Buildings - Shadow Kingdom

Natural Snow Buildings
Shadow Kingdom
2009, Blackest Rainbow


6.6

Beauty happens. Piękno jest rzadko spotykane, ale gdyby żyć 200-300 lat napatrzeć by się go można do syta. Na przykład z krótkich romansów pamięta się zwykle to, że były. Pamięta się je jak anegdotkę, mniej lub bardziej kłopotliwą. Dłuższy natomiast związek może być koszmarem, po przebudzeniu z którego odkrywasz, że leżysz na hipotece przykryty kredytem i obśliniony żądzą zemsty, a i tak będą z niego jakieś dobre, piękne wspomnienia. Bo długo trwał. Przypadki miały czas pokleić się w serie, tak konsekwentnie, że dało się odczuć szczęście i tak jednolicie, nieprzepuszczalnie dla racjonalnego myślenia, że łatwo i słodko było ulec potężnej indoktrynacji organizmu ubarwiającego biologię magią tej przejedynej miłości.

Beauty happens, bo jeśli nagra się album wypychający po brzegi dwa cd-ry i jest to w dyskografii dzieło średnich ledwie rozmiarów, to zapewne zdarzyło się upchnąć tam kawałek muzyki niezłej. A jeśli ktoś potem słucha czegoś tak długiego (Shadow Kingdom = 2 godziny 40 minut) jego psychika automatycznie kalibruje zmysły na oczekiwanie i chłonięcie monumentalnych doznań, a także na spodziewaną nagrodę: zadowolenie z siebie jako odbiorcy zdolnego obcować z dziełem o rozmiarach przekraczających attention span większości. Tak przygotowanemu aparatowi zmysłów piękno się przydarza. Samospełnia się. Tak bym tłumaczył fenomen NSB, jeśli kiedykolwiek ktoś uzna to za fenomen.

Świat postrzegany z dziecięcej perspektywy też cały jest monumentalny i posągowy. Oczekiwanie cudów, oczekiwanie bycia zmiażdżonym przez nieznane (dotychczas hype'owane tylko przez mamusię i tatusia, często niejasno, bo falsetem i w akompaniamencie dezorientująco głupich min) sprawia, że mały móżdżek kalibruje się na oczekiwanie i wchłanianie, i wspominamy potem świat sprzed lat jako piękny. Beauty happens. Samospełniający się odbiór.

Zmęczenie przesłuchiwaniem tak dużej porcji muzyki (dodajmy: monotonnej muzyki) przy jednoczesnej chęci docenienia jej, jest dla mózgu jak jedna różowa koszulka dla pięciu czarnych podczas wirowania: jeden, subiektywnie określony jako barwny, fragment farbuje całą resztę. Przeszczepiamy jego jaskrawość na monochromatyczność przeważającej liczebnie reszty i już: możemy zaaprobować całość dzieła, które wymagało dużego wysiłku. Właśnie sprawiliśmy, że opłacało się słuchać. Chyba wiedzieliśmy od początku co robimy, prawda? No właśnie: samospełniający się odbiór. Czasami to się tak bardzo opłaca, że kończymy z superatą i aż chce się hype'ować, rozdać nadmiar biednym. Odbiorcze Sherwood.

Po początkowym zachłyśnięciu się Shadow Kingdom, równie nagle okazuje się, że jest to tylko folkujący post-rock, trochę psyched, z przestronnymi fragmentami (dark) ambientu, ale jednak. Drażniące drone'y, lo-fi folkowe przerywniki (wszystkie takie same!), masa linków do skandynawskiej mitologii i stereotypów fantasy (tytuły), tłum symbolicznych odwzorowań śnieżnego pustkowia i naturalnych, stworzonych bez udziału człowieka, post-apokaliptycznych pejzaży to wszystko bonus do wyeksploatowanego genre. GY!BE, Fennesz i Sigur Rós (nieprzypadkowo wulgarne ujednolicenie oddaje fakt, iż pod względem wpływów stricte muzycznych NSB to papka), tyle że wzbogacone o indywidualne zainteresowania francuskiej pary. Zainteresowania ciekawe i ujmująco plastycznie referowane na przestrzeni tych wszystkich wydawnictw (ze względu na osobistość właśnie polecam stosunkowo krótkie Between the Real And the Shadow), ale nie będące w stanie zwalczyć faktu, iż wszystko to przypomina grubą i nudnawą książkę obudowaną wokół jednego, umówmy się, że błyskotliwego pomysłu. Wątki poboczne, ozdobniki, momenty, słowem: wszystko to, co ma odciągnąć uwagę od dominanty i odświeżać atencję - zawodzi. Wymagana jest koncentracja na rdzeniu tej twórczości, interesującym, ale niezmiennym w czasie.

To przypadek (zbieżność daty wypuszczenia ze wzmożeniem wysiłku wkładanego pod koniec dekady w wyszukiwanie i podbijanie nowych podjarek) sprawia, że światło padło akurat na Shadow Kingdom. Różniące się w szczegółach poprzedniczki wypuszczono za wcześnie: nie dostąpiły koniunktury na ekstrema, charakterystycznej dla wyraźnych punktów na osi czasu. A tymczasem z dyskografii NSB płytę do hype'owania można zwyczajnie wylosować. Koniecznie posłuchać, ale umówmy się: nie robimy z tego akcji roku, dlatego, że jest mało znane; nie piszemy recenzji opartych na do zarzygania rzetelnym streszczaniu wrażeń z miliona cd-rów, w której jedno zdanie przynależeć będzie samemu Shadow Kingdom - nie oszukujmy się, że ktoś, kto usłyszał o tym pierwszy raz, zdąży; i nie dorzucać sobie do ego, że eklektyczny gust i szerokie horyzonty pozwoliły na aprobatę dla czegoś tak długiego, bo ostatnia Coma też jest spora.

kompletna (?) dyskografia zgromadzona na SirensSound